“We are in a golden age for older people.” Dit zijn niet mijn woorden maar die van Carl Honoré in The Guardian, auteur van de bestseller ‘In Praise of Slow’ over de Slow Movement die begin deze eeuw de kop opstak. Vandaag trekt hij met zijn laatste boek ‘B(older): Making the Most of Our Longer Lives’ van leer tegen ‘Ageisme’ of leeftijdsdiscriminatie waarvoor hij de wereld rondreisde om met zeventigers, tachtigers en ouder te praten die zich niet neerleggen bij het dogma van ouder worden. Honoré sprak met dynamische, actieve mannen en vrouwen die het de normaalste zaak van de wereld vinden om een bedrijf op te starten, als vrijwilliger aan de slag te zijn, seks te hebben, een marathon te lopen of een TV-programma te maken en daarbovenop nog prijzen te winnen ook. Voor wie van slechte wil zou zijn, we hebben het hier niet over winnaars van een petanquetornooi of het kampioenschap kleurwiezen.

Zo bewijst de uitgebreide laureatenlijst van diverse prestigieuze awards dat de Amerikaanse oud-reclameman Bob Hoffman in zijn artikel The Age of Creativity opnam. Een artikel waarin hij brandhout maakt van de mythe dat enkele jongeren creatief kunnen zijn. Even terzijde, Hoffman is een kruistocht begonnen tegen de creatieve sector die tonnen talent en ervaring van ouderen te grabbel gooit door ageisme. Dat hij een punt heeft, daar hoeft niemand meer aan te twijfelen.

Dat er een demografische verschuiving aan de gang is, is een understatement

Maar terug naar deze fameuze lijst waaruit ik de meest in het oog springende voorbeelden citeer. De Nobelprijs voor literatuur in 2017 werd in Noorse kronen op de rekening gestort van de 64-jarige Japans-Engelse auteur Kazuo Ishiguro. De Purlitzer prijzen voor drama, geschiedenis en poezie liggen nu ergens op de kast van drie vijftigers. Nog een geluk dat net vorig jaar de leeftijdsbeperking tot 50 jaar werd geschrapt of ze konden naar hun prijs fluiten.

Binnen film en tv werden de belangrijke awards vorig jaar in de wacht gesleept door vijftigplussers. Drie van de vier oscars uitgereikt aan acteurs gingen naar hen. Voor de cinifielen onder ons: Francis McDormand, 60; Gary Oldman, 59 en Allison Janney, 58 zijn de acteurs die met zo’n beeldje naar huis gingen. De vierde winnaar, Sam Rockwell, wordt dit jaar 50 waarmee het jonge volkje helemaal buiten de foto viel.

En om nog een zestiger eens in de bloemtejes te kunnen zetten, de topserie Little Big Lies ging met de Emmy aan de haal voor Best Limited Serie van de hand van de 62-jarige David E Kelley, misschien beter gekend als de echtgenoot van Michelle Pfeiffer. Hiermee had Hoffman meer dan zijn punt gemaakt dat er op creativiteit geen leeftijd staat.

Dat er een demografische verschuiving aan de gang is, is een understatement. Je merkt het tot op Netflix waar je series vindt als Grace & Frankie met Jane Fonda (80) en Lilly Tomlin (79) in de hoofdrol maar evengoed in de Amerikaanse serie ‘The Kominsky Method’ met Michael Douglas (74) en Alan Arkin (84) in de rol van twee oude vrienden. Geen ouwe knarren tv die enkel senioren aanspreekt, integendeel de series krijgen duimpjes en sterren van jong en oud.

Ageing is hot vandaag en ageisme is niet langer van deze tijd. Binnenkort riskeer ik zelfs een klacht aan mijn been omdat ik de leeftijd tussen haakjes plaatste bij de auteurs die hierboven werden genoemd.